moje bez-Kresy

zamykam się w sobie
na cztery pory roku
moje myśli schowane pod kloszem
nocnej lampki
wypełzają z ukrycia
zanurzone w księżycowej poświacie
odpływają nad San

w jego zakolach szukam ukojenia
chwytam uśmiech
szczerbatych kamienic
falujących u stóp
w nurtach rzeki

pamięć snuje się
po Franciszkańskiej i Dworskiego
czasem potyka się na kocich łbach
gdy z zadartą głową
kłania się przemyskim wieżom i dzwonom
ich dźwięk przenosi ją do Lwowa

tu otula ją zapach świec i kadzideł -
wspomnienie Pierwszej Komunii Świętej
(oby tylko nikt nie widział
bo rodzice stracą pracę)
tu się turla tramwajem do szkoły
zrywa kwiaty w ogrodzie
dla mamy
tu…

świt wybudza ze wspomnień
gdzieś na Podlasiu

Beata Kulaga